این کتاب، رویدادهای ۲۳ سال را از جلوس مظفر الدین شاه بر تخت شاهی تا پایان یافتن قحطی ۱۳۳۶ در بر دارد. سبک نویسنده در نوشتن رویدادهای این دوره نیز، همانند شیوهاش در جلد یکم است؛ یعنی رویدادهای عمر خود را به زمینهای برای بازگویی اوضاع اجتماعی و اداری ایران بدل میکند. برپایی هیئتهای وزیران و روزنامه و سیاستهای خارجی و سفرهای شاه به فرنگ و بنیاد یافتن مدرسههای نو و فراگیری وبا و وضع سفارت خانههای ایران در «خارجه» و ویژگیهای مردم روسیه و دیگر کشورهای اروپایی، چیزهاییاند که نویسنده به آنها توجه کرده و در باره شان قلم زده است.